ای حجت یزدان یزدان و ای امیر دوران!

ای موعود انبیا و منجی انسانها!

ای کاش اهل عالم می دانستد که با آمدنت، چه سعادتی به آنان روی می­داد.

ای کاش مسیحیان جهان می­دانستند که مسیح خود دلداده­ی توست و برای ظهورت لحظه شماری می­کند تا از آسمان فرود آید؛ در نماز به تو اقتدا کند و پیروان خویش را به تبعیت از تو فرا خواند که اگر عیسی(ع) مرده ای را زنده می­کرد؛

تو ای مقتدای مسیح، زمین و زمان را، انسان و جهان را زنده خواهی کرد.

ای کاش کلیمیان جهان می­دانستند که نه تنها ید بیضا، عصا و سنگ موسی(ع)، الواح تورات و انگشتر سلیمان که تمام موایث انبیا در نزد توست و همان خضر(ع) که حضرت موسی(ع) مصاحبت با وی را تاب نیاورد، در مقابل تو دست ادب بر سینه می­نهد، به خدمتکاری و همنشینی­ات افتخار می­کند[1].

ای کاش پیروان زرتشت، این معنی را درمی­یافتند که «پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک» تنها و تنها در دروان طلایی ظهور توست که مجال بروز خواهد یافت. تو را یوسف زهرا صدا می­زنند و به یوسف تشبیه می­کنند اگرچه:

                       بالای تخت یوسف کنعان نوشته اند                   هر یوسفی که یوسف زهرا نمی شود

هرگاه تو را با این لقب یاد می­کنم ناخودآگاه آیه از قران برایم تداعی می شود. آن گاه که برادران خطاکار یوسف به محضر او شرفیاب شدند و یوسف آنها را با این بیان خطاب کرد که:«هَل فَعَلتُم بِیوسف و أخیه» هیچ می­دانید با یوسف و برادرش چه کردید و بلافاصله بانویی در برابرم مجسم می­شود که مرا و یکایک شیعیان را مورد خطاب و عتاب قرار می­دهد که:«هیج می­دانید با یوسف من چه کردید.»

ای کاش مسلمانان جهان باور می­­کردند که:«بقیّه الله خَیر لکم إن کنتم مؤمنین»[2].

کاش صدها میلیون مسلمان که هر روز بارها و بارها در نماز­های روزانه خویش«اهدنا الصراط المستقیم» می­گویند می­پذیرفتند که در این زمانه تنها راه رهایی یعنی صراط مستقیم تو هستی[3].

تو فصل مشترک تمام ادیانی؛

اما افسوس که شیعیان هنوز عزم راسخ و زبان مشترکی برای دم زدن از تو ندارند.

کاش با خودمان خلوت می کردیم و از خودمان می­پرسیدیم آیا خدا این ولی معصوم را برای خود آفریده که سالهای متمادی در پس پرده غیبت بماند و بشر هم در ظلمت و بدبختی دست و پا بزند؟ کاش دنبال این سوال بودیم که غیبت ولی خدا، سرنوشت محتوم و تقدیر ناپذیر الهی است یا این ما هستیم که تاکنون او را نخواسته­ایم و ظهورش را طالب نبوده­ایم؟ کاش متوجه بودیم که فرمول ظهور، سخت و پیچیده نیست و این آگاهی و بیداری و درخواست و دعای ماست که ظهور را رقم خواهد زد و غفلت و خواب آلودگی ما از جمله تاخیر ظهور حجت است.

اول مظلوم عالم درد دل خود را با چاه می­گفت. ای کاش می­دانستم در کدام نخلستان و سر بر کدامین چاه از بی­وفایی و غفلت ما شکوه می­کنی؟ نمی­دانم چه شکوهی در ظهورت نهفته است و تو چه عظمتی داری که امیرمومنان، آن عدل مجسم آرزوی برپایی دولت تو و شوق دیدن حکومتت را دارد: «و یا شوقاه إلی رؤیتهم فی حال ظهور دولتهم». وه! چه مشتاقم که آنان را در زمان تشکیل دولتشان ببینم![4]

تو که هستی که سیده النسا در میان دود و آتش تو را صدا می­کند و «وَلَدی مهدی» می­گوید.

ای کاش عزاداران سالار شهیدان می­دانستند که هم اینک حضرت حسین تعزیه دار غربت و مظلومیت توست آنجا که می­فرماید:«مهدی ما در عصر خودش مظلوم است[5].»

اعتراف می­کنم خود نیز در زمره کسانی هستم که با آب و تاب زیارت وارث و عاشورا می­خوانند و با گریه می­گویند «یالیتنی کنا معک»؛ اما از درک این حقیقت غافلند که حسین این زمان تویی که هلهله­ی ایادی شیطان و امواج سپاه کفر و نفاق، شنیدن صدای استغاثه­ات را مشکل ساخته است. پرده های معصیت، گوش و جانمان را سنگین ساخته. تازه در این میدان از ما سر و جان نخواسته­اند. فقط فرموده­ای برای ظهورم دعا کنید.

به فرمایش امام جعفر صادق(ع) که میرسم، قلم لحظه­ای از نوشتن بازمی­ایستد. او که تمامی مذاهب اسلامی خود را وام دار اقیانوس بی کران علمش می­دانند در بیانی شگفت انگیز می­فرماید:«لَو أدرکته لَخدمته أیّام حیاتی» اگر او (حضرت مهدی ع) را درک کنم در تمام طول عمرم به خدمتش کمر می­بندم.

حضرت موسی­ بن­ جعفر(ع) پس از سالها گرفتاری در سیاه­ چالهای هارون الرشید(لع) دست به آسمان برد و خلاصی از دست هارون را خواست. امیرالمومنان نیز شکایت به خدا برد و فرمود: خدایا علی را از اینان بگیر و بدتر از علی را بر ایشان مسلط فرما. جان عالم فدای تو که نمی­توانی چنین دعاهایی بر لب جاری کنی. چرا که باید مأموریت ناتمام همه­ی انبیا و اولیا را به اتمام برسانی.

هر ساله میلیون­ها نفر به پابوس امام هشتم مشرف می­شوند اما کاش می­دانستند که آن امام ده­ها سال پیش برای ظهورت دعا می­کرد و با شنیدن نامت از جا برمی­خاست و دو دست خویش را بر سر می­نهاد و اطرافیان خود را نیز به دعا برایت سفارش می­داد.

زمانی که کم سن و سال بودم هرگاه به این روایت از امام جواد(ع) بر­ می­خوردم که:«فانه یقوم بعد موت ذکره و ارتداد اکثر القائلین بامامته» حضرت مهدی بعد از اینکه نامش فراموش شد و بیشتر معتقدان به امامتش از عقیده خود برگشتند قیام می­کند[6]، با تعجب از خود می­پرسیدم مگر ممکن است معتقدان به امامت از ایشان رویگردان شوند؟ حال می­فهمم که ارتداد، تنها به معنی انکار زبانی شما یا کتاب نوشتن علیه شما و ... نیست، همین که تو را به فراموشی سپرده­ایم؛ همین که نبود شما برایمان عادی شده؛ همین که به توصیه­های شما اهمیتی نمی­دهیم و خود را در محضر شما نمی­بینیم ... خود مصداق روشنی از این حدیث است.

ای کاش می­فهمیدیم که آن شمشیر زهرآلود که عدالت را دو شقه کرد و آن را با امیرالمومنین دفن شد، تنها مهدی(ع) است که آن را زنده خواهد کرد. و بالاخره کاش مردم جهان می دانستند که چگونه شیاطین شرق و غرب عالم درصددند آتش نبردهای مرگبار هسته­ای را در جهان شعله ور سازند و از کشتن میلیاردها انسان باکی ندارند. هنوز فرصت باقیست بیاییم همه باهم برای ظهور موعود جهانیان دست به دعا برداریم.

خلاصه ای از مقدمه کتاب آشتی با امام عصر نوشته دکتر علی هراتیان